SZ nr 43–51/2015z 11 czerwca 2015 r.
Stuknij na okładkę, aby przejść do spisu treści tego wydania
Zew oceanu
Krzysztof Boczek
Zdarza się, że pasja bierze górę nad wszystkimi decyzjami. przestają się liczyć racjonalne argumenty i do głosu dochodzi zew realizacji marzeń. tak właśnie stało się z Mirosławem Lewińskim, który porzucił praktykę internisty, by w 2010 r. wyruszyć i w ciągu 4,5 roku spełnić swoje marzenie – opłynąć świat.
wpis bez daty i miejsca
Ten rejs, to nie tylko sposób uczczenia pamięci pierwszego Polaka, który opłynął świat – Władysława Wagnera. To także okazja do spełnienia moich marzeń. O wielkiej przygodzie. Oraz do poznania nowych ludzi. I samego siebie. Podróże nie są ucieczką, lecz spełnieniem.
2010
4 października, Las Palmas, Wyspy Kanaryjskie
Gdy jacht gnije na cumach, to załoga schodzi na psy. Więc ruszamy w 3 osoby. Po 5–6 dniach powinniśmy pokonać
800 mil do Republiki Zielonego Przylądka. Z jednej strony to Wyspy Magiczne, z drugiej trochę groźne – kradzieże.
11 października
Udało się wypłynąć. A już myślałem, że nigdy nie opuszczę Las Palmas – miesiąc na cumach. Przyznam – chyba po prostu zacząłem się bać oceanu... Niepewność jutra.
13 października
Podpłynęły do nas orki. Sześć sztuk, w tym matka z młodym. Były pięć metrów od jachtu. Ale wrażenia! Kto słyszał o wydarzeniu u wybrzeży RPA, gdzie orka o mało nie zatopiła jachtu wskakując na niego – miał mieszane uczucia.
Dzień później, jakby na pociechę, za brak wiatru, ocean przysłał nam stado delfinów butlonosych. One zawsze dodają ducha.
15 października
Żal schodzić z wachty: jest tak pięknie. Medytacja. Świat przepływa przez duszę. Już nie mam wątpliwości: Navigare vivere est.
1 listopada, Wyspy Zielonego Przylądka
Wczoraj w nocy podpieprzyli mi ponton z silnikiem. Szczęśliwie mam jeszcze kajak, którym przeprawiłem się na policję. Na naszą ojczyznę nie ma co narzekać. Prawdziwi „mistrzowie” (złodziejstwa – red.) są tutaj. Od dzisiaj śpię z rakietnicą gotową do strzału i wiatrówką ze śrutem – udaje sztucer.
15 grudnia, Atlantyk
Duża, 5-metrowa fala skutecznie utrudnia nam życie. Rekompensuje to wiatr – aż 18 węzłów. Zostało 400 mil. Trudny do opisania jest błękit Atlantyku. Prawie raj. Gdyby nie to, że piwo się skończyło… Noce jeszcze piękniejsze: Droga Mleczna i biofluorescencja w wodzie. Wszystko się w głowie układa. Ta pozorna monotonia ma głębszy wymiar.
2011
8 marca, Martynika, Karaiby
Na Karaibach zima kończy się karnawałem. Na Martynice – spędziłem tu najwięcej czasu – każdego wieczora były próby orkiestr bębniarzy. I niekończące się parady.
5 maja, Great Bird Island
Strzał w dziesiątkę! Wyspę zamieszkują tylko ptaki morskie. Na plaży zapach kwiatów i krzyki tysięcy skrzydlatych. Wokół: skały, rafy, woda jak kryształ. Poczuliśmy się jak odkrywcy – jedyni na wyspie.
18 października, Karaiby
Przepłynąłem już ponad 10 tysięcy mil. Do tej pory Neptun był dla „Ulyssesa” łaskawy. Moja świadomość żeglarska uległa transformacji – rozpoznaję i reaguję na zagrożenia pogodowe w tropikach. Co dalej? Pacyfik. Tylko znaleźć załogę i zebrać środki.
10 grudnia, Curaçao – Kartagena
Żegluga była szybka, z delfinami, burzami, deszczami i... niespodzianką. Akurat spojrzałem na echosondę, która pokazała 2 metry, a za chwilę bach... Skąd tu skały na pełnym morzu? Taki błąd? K...wa!
Nieeee, to tylko kłoda drewna. Bez uszkodzeń.
2012
25 stycznia, Kartagena
Znajduję sposób, by zarobić: backpackersi, którzy chcą się dostać z Kolumbii do Panamy lub z powrotem – nie ma drogi lądowej przez dżunglę. Pozostaje samolot lub jacht. A droga wodna jest ciekawsza, bo pozwala zobaczyć archipelag San Blas – absolutny cud natury. Raj. 350 piaszczystych wysepek porośniętych palmami, kryształowa woda i niezwykle sympatyczni Indianie Kuna. Między wyspami poruszają się na dłubankach z żaglem, wiosłem, czasami z Yamahą.
Pierwsza załoga backpackersów: Piotr Gąsowski i pięć młodych dziewczyn! Z Holandii, Hongkongu, Barbadosu. Multikulturowo. Na obu wędkach 8-kg tuńczyki. Z jednego rekin zostawił tylko głowę. Piotr zrobił z niej pyszną zupę.
17 marca
Przez 3 miesiące przez pokład „Ulyssesa” przewinęło się 60 pasażerów z całego świata. Świetny czas. Ale trzeba ruszać. Kierunek: Pacyfik.
19 maja, Galapagos – Markizy
3000 mil w 21 dni. Samotnie. Czas i energię zajmuje mi kuracja kręgosłupa szyjnego. ,,Lekarzu, ulecz się sam”. Wciskam więc kręgi na swoje miejsce używając gaśnicy przeciwpożarowej, akupunktury i blokady farmakologicznej. Leczenie dało efekty. Mogłem wreszcie postawić grota.
Niezwykłe są noce. Księżyc w pełni, Droga Mleczna, a za rufą biały warkocz kilwateru. Jestem tak podekscytowany, że trudno mi zasnąć. Można godzinami patrzeć na niebo i wodę. Żeglowanie Euforyczne. Śpiąc oddaję się pod opiekę Neptunowi i Aniołom Stróżom. Zwykle budzę się ze dwa, trzy razy w ciągu nocy. Zmysły wyostrzają się niezwykle. Szczególnie słuch. Wyławiam każdy nowy dźwięk, nawet w czasie snu. Często wydaje mi się, że jeszcze ktoś jest na jachcie. Często śni mi się żona. Tęsknię.
Roboty nie będę miał z praniem – samotna żegluga nie obliguje mnie do ubierania się. Mam nadzieję, że jak dopłynę to nie zapomnę się ubrać...
Po tygodniu skończyły się owoce, z warzyw zostały ziemniaki i cebula. Neptun, któremu często składam ofiary, dba o mnie – daje mi ryby. Złowiłem dwie mahi-mahi i dwa tuńczyki. Wczorajszy ważył z 10 kg. Ledwo go wciągnąłem. I jak teraz samemu go zjeść? Pozornie każdy dzień jest taki sam. Pozornie. Bo zawsze jest coś nowego. Zmiana wiatru, inna fala, ryby, awaria. Czasu mam dużo dzięki Marianowi – autopilotowi. Bez niego samotna żegluga byłaby naprawdę katorgą. Gdybym wypadł za burtę Marian sam doprowadziłby „Ulyssesa” do portu. Ale w samotnej żegludze wypadnięcie za burtę jest jednoznaczne...
19 maja, Markizy
Dopłynąłem nocą. Kotwica w dół w zatoce Taahuku Bay. Rano spojrzałem wokół. Widok powalił mnie na kolana.
14 czerwca, Markizy
Kilkusetmetrowe skalne klify, za którymi nagle ukazuje się otoczona górami Zatoka Danielsa. W wiosce u podnóża gór mieszka 9 rodzin. Szczęśliwi, bo nie gnębi ich rozwój kariery zawodowej. Wokół mnóstwo owoców, na skałach kozy, w lesie zdziczałe świnie. Ludzie potrzebują tutaj tylko urozmaicenia. Czyli rumu i piwa.
Ze Spencerem – płynie ze mną na Tahiti – suniemy pontonem, jak prawdziwi odkrywcy, przez przybój, w górę płytkiej rzeczki, aby przytargać 500 litrów wody w kanistrach. Prawie jak James Cook. Niesamowita sceneria. Kąpiel pod 300-metrowym wodospadem w słodkiej i zimnej wodzie dodaje sił. Lunch u myśliwego Taiki: tuńczyk w cytrynie i mleku kokosowym, z owocem drzewa chlebowego. Kolacja przygotowana przez Taiki II: grilowany kozioł, prosiak, ciasto i dary z „Ulyssesa”: rum, piwo i cukierki.
Znajomość języka nie jest kluczowa w komunikacji międzyludzkiej. I bez niej atmosfera może być taka, że przy rozstaniu ściska serce.
16 czerwca – 3 lipca, Archipelag Tuamotu
Atol Ahe. Płasko i piaszczysto. Wewnątrz atolu farmy pereł. Jesteśmy w raju. Błękit i szmaragd. Nurkowanie i pływanie jak na filmach „National Geographic”. Po raz pierwszy używam ,,trzeciego płuca” – sprężarki z wężami. Business jest płaszczyzną porozumienia z tubylcami. Dostaję perły za stary komputer i wiatrówkę. A Spencer – za aparat fotograficzny i odtwarzacz MP3.
4 lipca, Taiti
Trafiliśmy na obchody Święta Niepodległości USA. Na pomoście widzę znajomych z Karaibów, Panamy, Galapagos, Markizów. Będę ich spotykać jeszcze wiele razy, bo wszyscy płyną tzw. Milky Way – klasyczną trasą na zachód. Zwykle taka wyprawa trwa ponad 3 lata. Większość załóg to pary emerytów, którzy wybrali prawdziwe życie, a nie telewizyjny surogat. W większości nie żeglarze, ale tzw. cruiserzy – ludzie żyjący na wodzie.
Wagner – wbrew wszystkiemu
To historia na hollywoodzki hit. Władysław Wagner (ur. 1912 r.) jako nastolatek zauroczony morzem w Gdyni, marzy o rejsie dookoła świata. W 1931 r. znajduje wrak szalupy motorowo-żaglowej. Remontuje go i w ciągu roku wyrusza „Zjawą” w rejs. Jest słabo doświadczonym żeglarzem – gubi się na otwartym morzu, więc płynie blisko brzegu. Niektóre etapy sam, najczęściej z 1 załogantem. Żaglówka wymaga remontów, traci maszty, przecieka. Żeglarz ledwo co uchodzi z życiem ze sztormów. Wzdłuż brzegów Europy, Afryki i Ameryki Płd. dopływa do Panamy. Tam jacht jest w fatalnym stanie – Wagner sprzedaje go.
Nie ma pieniędzy na dalszy rejs. Pisze pamiętnik z podróży „Podług słońca i gwiazd” i wysyła do Polski. Gdy ciężko choruje w Panamie, dopływa tam „Dar Pomorza” z jego kolegami z harcerstwa. Przychodzi wynagrodzenie za książkę i artykuły. Wagner kupuje starą łódź, koledzy pomagają mu ją naprawić i w 1935 r.
na Pacyfik spływa „Zjawa II”.
Przy Samoa łamie się grotmaszt, na Fidżi łajba, podziurawiona świdrakami, prawie tonie. Wagner zostaje znowu bez domu i pieniędzy. Pracuje w stoczni, pisze książkę „Pokusa horyzontu” i nawiązuje kontakt z Polonią australijską. Ta pomaga mu zebrać środki. W Ekwadorze (tam taniej) buduje „Zjawę III”. Rusza w lipcu 1937 roku. Po licznych przygodach w sierpniu 1939 r. dopływa do Wlk. Brytanii. Tam zastaje go wybuch drugiej wojny światowej.
Do Polski już nigdy nie wrócił. Wagner jako pierwszy Polak opłynął świat.