Stuknij na okładkę, aby przejść do spisu treści tego wydania

Z PAMIĘTNIKA WIEJSKIEJ LEKARKI

Laserowe opiłki

Janina Banachowska

Kładłam się właśnie spać zamknąwszy drzwi wejściowe na yale, gdy usłyszałam chrobot klucza w zamku. Do mieszkania wszedł półgoły mężczyzna.

- Co się stało? – zapytałam, sądząc, że uległ wypadkowi, skoro nie miał na sobie ani swetra, ani koszuli.

- Mam w sobie opiłki. Laserem mi je wsadzono – oświadczył.

W rzeczywistości – i plecy, i klatka piersiowa były bez żadnych uszkodzeń.

- Nic tam nie ma – stwierdziłam. – Proszę się ubrać.

Gestem nakazał mi milczenie.

- Tam jest dziewczyna w komputerze i ona obserwuje te opiłki. O! Jeden wszedł do trzeciej komory mózgu. Muszę się nie ruszać, bo mnie zabije...

Zadzwoniłam po sąsiadkę z góry, szybko przyszła blada i wystraszona.

- Panie Stefanie, nic panu nie grozi – uspokajałam pacjenta. – Tu laser nie dochodzi.

- A czy opiłki mogą przejść przez błonę serca? Bo wtedy by już było po mnie – pacjent był coraz bardziej przestraszony. Nie miałam żadnych leków uspokajających w iniekcji, zadzwoniłam po pogotowie. Pacjent stał nieruchomo wpatrzony w okno, jakby stamtąd groziło mu niebezpieczeństwo.

Pogotowie nie przyjeżdżało, pacjent stawał się coraz bledszy, zaciskał ręce na oparciu kanapy stojącej pod oknem. Widać było, że jest naprawdę ciężko wystraszony, każda próba uspokojenia go kończyła się prośbą o ciszę, by nie zdenerwować tych od lasera. Sytuacja była coraz bardziej napięta.

Wreszcie przyjechała karetka. Lekarz objął pacjenta i wyprowadził zapewniając, że karetka ma ekrany przeciwlaserowe i nic mu już nie grozi.

Szczęśliwie odjechali.

Na stole chory zostawił kluczyki od samochodu, bym je dała rano komuś, kto się zgłosi.

Nie protestowałam. Ale rano kluczyków nie było. Okazało się, że pacjent nie zgodził się na pozostanie w szpitalu psychiatrycznym. Przed świtem wrócił do mnie po kluczyki, sam otwierając sobie drzwi. Teraz nie zostawiam już klucza w drzwiach, wystarczy mi jeden taki przypadek.

Chłop od kozy

Wezwano mnie do sąsiedniego osiedla. Gospodarza przewróciła koza, którą prowadził z pastwiska do domu i nie może wstać.

Starszy już chłop leżał na ścieżce niedaleko domu i jęczał. Spodnie miał rozdarte – pewnie łańcuchem, na widocznej przez rozdarcie kończynie widać było ślady krwi. Koza, ciągle jeszcze na łańcuchu, pasła się spokojnie na przydomowej łące.

Odczepiłam łańcuch od nogi nieszczęsnego delikwenta i obejrzałam kończynę. Prócz rany szarpanej podudzia widać było złamanie, kości podudzia ułożone były pod kątem, stopa skręcona w bok.

W drewutni znalazłam odpowiedni kawałek deszczułki, owinęłam przyniesionym mi ręcznikiem, podłożyłam pod nogę i przybandażowałam. Podałam 5 ml Pyralginy i wezwałam pogotowie. Nim przyjechało, napisałam protokół wypadku w rolnictwie; nie wiadomo, jak dalej potoczy się leczenie właściciela niesfornej kozy, może zostać uraz na całe życie, bo złamanie nie wyglądało ładnie. A swoją drogą – tyle razy tłumaczyłam, by trzodę prowadzić na krótkich linkach, a nie na długich łańcuchach. Już niejeden gospodarz ucierpiał w podobny sposób.

Obóz z bańkami

Wezwano mnie do letników obozujących na polanie pobliskiej góry. Poleciłam przysłać po siebie furmankę, bo samochodem dojechać tam nie sposób, a piesze wycieczki to już nie na moje lata.

Koń był wystany i niespokojny, wóz trząsł, każdy podskok na kamieniach odbijał się bólem w moim nie najlepszym kręgosłupie. Wreszcie koszmarna droga się skończyła i dojechaliśmy na miejsce.

Pacjentów było trzech. Jeden z anginą, i to już dobrze zaawansowaną, drugi – silny kaszel i wyraźne zapalenie oskrzeli, trzeciego ugryzł jakiś owad i powstał znaczny obrzęk, czerwony i bolesny. Obrzęk trwał już trzy dni, mimo okładów z kwaśnej wody nie chciał ustąpić.

Podałam zastrzyk Dexavenu i dałam skierowanie do szpitala na oddział chirurgiczny, bo zaczynał się już tworzyć ropień. Pozostałym dwóm pacjentom wypisałam recepty i zostawiłam pielęgniarce, którą mieli w swoim obozie, dokładne instrukcje, jak z nimi postępować. Trzeba przyznać, że byłam mile zaskoczona wyposażeniem w środki medyczne. Prócz fachowego personelu i podstawowych leków mieli nawet bańki.

Najpopularniejsze artykuły