Stuknij na okładkę, aby przejść do spisu treści tego wydania

Z pamiętnika lekarza poz

Janina Banachowska

Poniedziałek

Nie cierpię poniedziałków. Jakoś nie mam do nich szczęścia. Z czterech zgłoszonych wizyt zrobiło się osiem, a na dodatek pierwsza – u półrocznego dziecka, u którego nie byłam pewna diagnozy. Umówiłam się na konsultację z pediatrą o pierwszej w ośrodku.

Naturalnie, wszędzie gdzie byłam, dodatkowo musiałam przynajmniej pomówić ze staruszkami, które nie pojmowały, że jak się ma osiemdziesiąt lat, to i pamięć nie ta, i sił brakuje.

Zrobiło się późno. Zamiast jechać drogą, ruszyłam skrótem przez las. Miałam na sobie nowe bryczesy i nowe buty do konnej jazdy, więc rozległe błocko na dróżce wprawiło mnie w autentyczny popłoch. Wolno, by się nie schlapać, skręciłam w lewo, pod same krzaki jeżyn, dla pewności odpychając je butem, by nie podrzeć spodni. Coś chrupnęło, stopa poszła do tylu, bólu nie poczułam. Ale wiedziałam, że noga jest złamana. Jadąc stępem i dobrze siedząc w siodle, złamać nogę potrafi tylko taki pechowiec jak ja.

Miałam dwa wyjścia: kilometr stromo w dół do domu lub niewiadomo jak przez łąki – do ośrodka. Skierowałam się do domu.

Jakoś dojechałam, na podwórko wprowadził mi konia sąsiad, zdjął mnie z siodła i zaniósł do mieszkania. Wylądowałam w rezultacie na urazówce.

Wtorek

Gips nie chce schnąć, bo gruby, ortopedzi się dziwią, gdzie jeździłam na nartach, bo mam typowe dla narciarzy spiralne złamanie obu kości podudzia. Nie chcą wierzyć, że przejechałam z tym konno taki szmat drogi do domu. Ale co miałam robić? Sama w lesie i na dodatek bez komórki. Postanowiłam kupić, dotąd nie myślałam, że będzie mi potrzebna.

Za lekarzami w drzwiach nieśmiało pokazali się pacjenci. Jakoś mnie znaleźli, po wsi nowina się niesie jak głos po wodzie. Dwóm miałam wypisać wnioski do sanatorium, trzeci potrzebował zaświadczenia, że może już powrócić po chorobie do pracy.

– Kochani – uśmiechnęłam się nieszczerze – ja tu nic nie mam, kartotek, długopisu, pieczątek. – Wiedzieliśmy! Wszystko jest tutaj – podał mi moją torbę lekarską.

Co było robić, leżąc jakoś wypisałam wnioski. Pacjent po zaświadczenie przyjechał mercedesem, posłałam go do sekretariatu, żeby mnie wypisał ze szpitala. Doschnę w domu.

Załatwił. Ordynator przyszedł z pielęgniarką niosącą kule, próbował tłumaczyć, że to nie ma sensu. Stanęło na tym, że oficjalnie jeszcze leżę dwa dni, a wypis przyślą. I tak wróciłam w domowe pielesze.

Środa

Przed południem przyszła młoda kobieta z ośmiomiesięcznym synkiem. Do ośrodka nie chce, bo dziecko się boi białych fartuchów, brało bolesne zastrzyki. Na pośladku dziecka ogromny, chlupoczący naciek. Najpewniej – skutek iniekcji.

– Jak pani to sobie wyobraża. Nie stanę inaczej niż o kulach, a nie mam dodatkowych rąk jak mrówka – broniłam się, ale jak zwykle uległam.

Mąż przyprowadził moja sukę, Doxę, ułożoną do dzieci. Położyłam koło siebie te 60 kg psa, mąż przykrył wszystko prześcieradłem, na to sporo ligniny i jałowej gazy. Narzędzia miałam jednorazowe, nie było problemu. Rozebranego chłopczyka matka położyła na brzuszku na Doxie, w ten sposób miałam dostęp do ropnia. Dzieciak zamiast płakać objął psa za szyję i usiłował ugryźć w ucho. W tym czasie zdążyłam naciąć, ewakuować ogromną ilość ropy, przepłukać solą i założyć sączek. Matka nałożyła opatrunek i obcisłe śpioszki. Kazałam się zgłosić następnego dnia.

Czwartek

Kobieta z dzieckiem przyszła z samego rana. Gorączka u małego spadła, w nocy spał spokojnie. Teraz rozglądał się po mieszkaniu, niepewny, czy ma płakać, czy nie. Doxy nie było. Wybrał płacz.

Zdjęłam opatrunek, obrzęk zmniejszył się o dwie trzecie. Ropienie znikome. Jeszcze raz przepłukałam solą, już nie zakładałam sączka.

Poleciłam zmienić nazajutrz opatrunek u pielęgniarki środowiskowej, a pokazać się w sobotę. – Tylko, gdyby mógł być pies... – nieśmiało prosiła matka. – Wtedy jest łatwiej. Że łatwiej, fakt. Nie wiem, co dzieci widzą w tym kundlu; gdzie się pokaże, to zaraz gromadka maluchów dokoła.

Przyszedł pacjent do zmiany opatrunku oparzonej przed tygodniem ręki. Jeszcze środkiem było wilgotne, brzegi pokrywał świeży naskórek. Poleciłam zakładać na nie zagojone miejsce przymoczki z argentum nitricum, a brzegi smarować balsamem na bazie łoju kozłowego i witamin. Lek idealny, by nie zostały blizny. Balsam już wcześniej przygotowałam sama, teraz mąż tylko wyjął z lodówki.

Naturalnie, musiałam pokazać, jak smarować, żeby nie za grubo. Po wyjściu pacjenta poszłam o kulach do łazienki umyć z tłuszczu ręce i jak się można było spodziewać, poślizgnęłam się na wilgotnej posadzce, łamiąc dwa żebra o krawędź wanny.

Piątek

Pupa małego już nie do poznania. Bez zaczerwienienia i obrzęku, niewielki ślad po nacięciu, gazik prawie bez ropy. Tym razem pies był w domu, chłopczyk wtulił się w futro Doxy, mogłam spokojnie sprawdzić wnętrze, a raczej resztki ropnia, zaopatrzyłam Surolanem. Następne kontrole zrobi już pielęgniarka, chyba że by się pogorszyło.

Żebra przy każdym ruchu bolą jak nieszczęście. Gips na lewej nodze, po prawej bolące żebra i jak tu leżeć? Siedzieć przy tak wysokim gipsie, sięgającym 2/3 uda, też nie sposób. Dobrze, że gips mocny, nie łamie się przy chodzeniu.

Wieczorem przyjechała koleżanka z Krakowa, nawierciła mi kilka otworów w opatrunku w miejscach złamań, napuściła psiny z żywokostem i spirytusem. No, teraz będzie się goić ekspresowo.

Sobota

Jak zwykle, sobota to dzień, gdy pacjenci pracujący daleko od miejsca zamieszkania przyjeżdżają po recepty na konieczne leki. Głównie wrzodowcy i ci z nadciśnieniem. No, ale mam ten luksus, że koleżanka pisze pod moje dyktando, a ja tylko podpisuję. Ośrodek w soboty nie ma lekarza, a oni nie mogą zostać bez koniecznych specyfików.

Koło południa zjawił się młody człowiek, nietutejszy, blady i przestraszony. Otwierając puszkę szprotek, wbił sobie wąski, a niezbyt czysty nóż pomiędzy kciuk a palec wskazujący lewej ręki. Rana wybitnie kłuta, krwawienie minimalne, cały brud został wewnątrz rany.

– Jestem skrzypkiem w Filharmonii – mówił drżącym głosem. – A to lewa ręka... Żeby choć prawa, w której trzymam smyczek. Czy zostanę kaleką?

– Nie ma obawy – uspokajałam. – Przyłoży się żywicę, wszystko wyciągnie, za tydzień będzie pan koncertował.

Koleżanka poszła do lasu po odpowiednią żywicę, ja tłumaczyłam, w jaki sposób przykładać.

– Na białym papierze i zmieniać często, nawet co godzinę, tak długo, dopóki papier nie będzie całkiem czysty.

Nie był przekonany. Ale pozwolił zrobić sobie opatrunek, a po tygodniu zgłosił się z bukietem róż. Po ranie nie było nawet śladu.

Najpopularniejsze artykuły