SZ nr 21–22/2001
z 15 marca 2001 r.
Stuknij na okładkę, aby przejść do spisu treści tego wydania
MZ wyjaśnia
W poprzednim numerze "SZ" opublikowaliśmy list grupy dyrektorów śląskich spzozów, zawierający ich wątpliwości dotyczące "ustawy 203 zł". Poniżej – przesłana autorom odpowiedź wiceministra zdrowia Tomasza Grottela.
Uprzejmie informuję, że finansowanie wynagrodzeń pracowników samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej i regulacji płac wynikających z ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw, dokonywane jest ze środków będących w dyspozycji danego zakładu opieki zdrowotnej. Środki na finansowanie działalności zakładu spzoz uzyskuje za świadczone usługi zdrowotne w ramach negocjowanych kontraktów z kasami chorych oraz w ramach prowadzonej innej działalności gospodarczej.
Zbilansowanie wzrostu kosztu usługi zdrowotnej powstałego w wyniku wypełnienia obowiązku wzrostu wynagrodzeń pracowniczych o kwotę nie niższą niż 203 zł powinno nastąpić z następujących źródeł:
- Wzrostu uzyskiwanego przychodu jednostki:
- w wyniku renegocjacji umowy z kasą chorych za świadczone usługi,
- w wyniku poszerzenia palety usług dodatkowo zakontraktowanych z kasą chorych,
- w wyniku poszerzenia usług świadczonych poza systemem ubezpieczeń zdrowotnych.
W 2001 roku system ubezpieczeń zdrowotnych został dodatkowo zasilony finansowo, co wynika z:
- bezwzględnego wzrostu wysokości składek przekazywanych do kas chorych,
- podwyższenia poziomu składki z 7,5 do 7,75%,
- zwolnienia kas chorych z konieczności zwrotu w bieżącym roku pożyczki otrzymanej przez kasy w roku ubiegłym.
- Obniżenia kosztów prowadzonej działalności poprzez:
- prowadzoną w zakładach restrukturyzację zatrudnienia,
- wprowadzenie mniej kosztochłonnej organizacji funkcjonowania,
- optymalizacji innych kosztów bezpośrednich i pośrednich.
Ponadto informuję, że:
- Nie jest możliwe przekazywanie zakładom opieki zdrowotnej odrębnych środków z budżetu państwa przeznaczonych na finansowanie podwyżek.
- Podwyżka wynagrodzeń, w zakładzie dla którego mają zastosowanie zapisy przedmiotowej ustawy, może być zróżnicowana, przy zachowaniu minimum 203 zł brutto podwyżki.
- Koszty wynikające z wypłacanego pracownikom wynagrodzenia ponoszone przez pracodawcę nie stanowią części wynagrodzenia pracowniczego. Ustawowo gwarantowana kwota 203 zł ich nie obejmuje.
- Przeciętne miesięczne wynagrodzenie jest zdefiniowane ustawowo. Wzrost wynagrodzenia nie niższy niż 203 zł jest jednorazowym wzrostem w skali roku.
- Regulacja wynagrodzeń wprowadzona przed wejściem w życie przedmiotowej ustawy nie zwalnia pracodawców z obowiązku podwyższenia przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia o kwotę 203 zł brutto od dnia l stycznia 2001. Wszelkie kwoty wzrostu wynagrodzeń wprowadzone po l stycznia 2001 r. w wyniku wcześniejszych porozumień stanowią realizację zapisu ustawy (częściową, wymagającą uzupełnienia, jeśli kwota wynegocjowana jest niższa niż 203 zł lub całkowitą, jeśli kwota wynegocjowana jest równa lub wyższa niż 203 zł).
- Sposób realizacji zapisów ustawy powinien być przyjęty w drodze uzgodnień wewnątrzzakładowych.
- Zgodnie z art. 44 ust. 7 i ust. 8 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej przekroczenie przez samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej przyrostu przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia powyżej kwoty 203 zł, przy jednoczesnym spowodowaniu pogorszenia sytuacji finansowej zakładu, może skutkować rozwiązaniem stosunku pracy z kierującym jednostką lub rozwiązaniem umowy cywilnoprawnej z zarządzającym zakładem. Nie jest to wymóg obligatoryjny – decyzję w tym względzie podejmuje organ założycielski. Warunek ten nie dotyczy obligatoryjnego wzrostu wynagrodzeń, wynikającego z art. 4a wzmiankowanej ustawy (kosztu wzrostu przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia o kwotę 203 zł).
Informuję również, że obciążenie wynagrodzeń pracowników samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, w tym także zakładanej od l stycznia 2001 r. ich podwyżki o 203 zł, składkami na ubezpieczenie społeczne należy rozpatrywać w kontekście przepisów ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (DzU nr 137, poz. 887 z późn. zm.). W świetle przepisów art. 16 wymienionej ustawy:
- składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe finansują z własnych środków, w równych częściach, ubezpieczeni (pracownicy) oraz płatnicy składek (samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej),
- składki na ubezpieczenie chorobowe finansują w całości sami ubezpieczeni,
- składki na ubezpieczenie wypadkowe finansują w całości płatnicy składek.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 omawianej ustawy, stopy procentowe składek wynoszą:
- 19,52% podstawy wymiaru – na ubezpieczenie emerytalne,
- 13,00% podstawy wymiaru – na ubezpieczenia rentowe,
- 2,45% podstawy wymiaru – na ubezpieczenie chorobowe,
- od 0,4% do 8,12% podstawy wymiaru – na ubezpieczenie wypadkowe.
Uwzględniając powyższe, kwotę przyrostu wynagrodzenia pracownika o 203 zł obciąża składka na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i chorobowe w wysokości 18,71%.
W świetle przywołanych przepisów, za nieuzasadniony należy uznać pogląd, że zakładaną kwotę przyrostu przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia obciąża także ta część składki na ubezpieczenia społeczne, którą zobowiązany jest finansować pracodawca.
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Tomasz Grottel
Najpopularniejsze artykuły