Służba Zdrowia - strona główna
SZ nr 17–20/2001
z 1 marca 2001 r.

Stuknij na okładkę, aby przejść do spisu treści tego wydania


>>> Wyszukiwarka leków refundowanych


Rejestr zakładów opieki zdrowotnej według nowych zasad

Piotr Mirosławski, Adam Kozierkiewicz

W 2000 r. Minister Zdrowia dokonał zmian w dwóch rozporządzeniach, regulujących zasady działania rejestru zakładów opieki zdrowotnej. Wprowadzenie tych rozporządzeń miało na celu ujednolicenie w skali kraju systemu identyfikacji oraz charakteryzowania zakładów oraz ich poszczególnych części organizacyjnych (jednostek i komórek). Zmiany w rozporządzeniach dokonywano w uzgodnieniu z kasami chorych, nowym i niezwykle ważnym partnerem na rynku ochrony zdrowia. To ze strony kas chorych pojawiają się przecież główne żądania dotyczące przekazywania danych, a zatem znaczna część rejestru służy potencjalnej identyfikacji podmiotów kontraktowanych przez kasy chorych.

Drugim ważnym odbiorcą i użytkownikiem informacji zawartej w rejestrze są służby statystyczne, działające w imieniu czy to wojewodów, czy też Ministra Zdrowia. Dla statystyki rejestr zakładów opieki zdrowotnej jest źródłem danych na temat tzw. operatu badań, czyli bazą adresową podmiotów zobowiązanych do przekazywania danych statystycznych.

Trzecim wreszcie bardzo ważnym użytkownikiem rejestru są samorządy lokalne, które na podstawie przepisów prawa zobowiązano do "zapewnienia ochrony zdrowia" na swoim terenie. W formie praktycznej ma to być realizowane m.in. w postaci planu zabezpieczenia ambulatoryjnego i ewentualnych interwencji w tym zakresie.

Ze strony Ministerstwa Zdrowia za sprawy rejestru zakładów opieki zdrowotnej odpowiedzialne jest Centrum Systemów Informacyjnych Ochrony Zdrowia.

Podstawy prawne i zasady działania nowego rejestru

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. z 1991 r. nr 91, poz. 408 z późn. zm.), zakład opieki zdrowotnej może rozpocząć działalność dopiero po uzyskaniu wpisu do rejestru.

Ustawa w art. 17 nakłada na Ministra Zdrowia obowiązek określenia, w drodze rozporządzenia, danych objętych wpisem do rejestru, wzoru rejestru trybu dokonywania w nim wpisów i zmian oraz wykreśleń z rejestru. Rozporządzenie Ministra Zdrowia z 30 sierpnia 2000 r. w sprawie rejestru zakładów opieki zdrowotnej (Dz.U. z 2000 r. nr 74, poz. 864) weszło w życie 8 grudnia 2000 r.

Zasadniczą zmianą w stosunku do stanu poprzedniego jest forma prowadzenia rejestru – obecnie jest to forma elektroniczna. Jakkolwiek ustawodawca nie wskazuje konkretnego rozwiązania aplikacyjnego, to ze względów czysto praktycznych wskazane jest, aby była ona jednolita. Ustawa o zakładach opieki zdrowotnej stanowi, iż rejestr jest jawny i dostępny do wglądu dla osób trzecich. Warunek ten najpraktyczniej jest zrealizować za pomocą internetu; istnieją plany uruchomienia elektronicznego rejestru z dostępem do określonych danych za pośrednictwem stron www.

Kolejną odmiennością w  kształcie rejestru jest jednolity sposób nadawania numeru księgi – składa się on z siedmiu cyfr, gdzie dwie pierwsze to identyfikator województwa lub ministra właściwego do spraw zdrowia, a pięć kolejnych – to numer decyzji o wpisie zakładu do rejestru, poprzedzony zerami odpowiednio do potrzeb.

Sama księga rejestrowa składa się z następujących działów:


  1. działu pierwszego pod nazwą "oznaczenie zakładu opieki zdrowotnej", którego rubryki wypełniane są na podstawie danych zawartych we wnioskach o:

    • wpis zakładu do rejestru, którego wzór stanowi załącznik nr 1 do rozporządzenia,
    • wpis zmian w rejestrze, którego wzór stanowi załącznik nr 6 do rozporządzenia,
    • wykreślenie zakładu z rejestru, którego wzór stanowi załącznik nr 7 do rozporządzenia;

  2. działu drugiego pod nazwą "jednostki organizacyjne zakładu", którego rubryki wypełniane są na podstawie danych zawartych w wykazie jednostek organizacyjnych zakładu, którego wzór stanowi załącznik nr 2 do rozporządzenia;
  3. działu trzeciego pod nazwą "komórki organizacyjne zakładu", którego rubryki wypełniane są na podstawie danych zawartych w wykazie komórek organizacyjnych zakładu, którego wzór stanowi załącznik nr 3 do rozporządzenia, gdzie przez komórkę organizacyjną rozumie się funkcjonalnie wyodrębnioną na mocy statutu, regulaminu lub wewnętrznego zarządzenia część zakładu lub jednostki organizacyjnej;
  4. działu czwartego pod nazwą "urządzenia medyczne", którego rubryki wypełniane są na podstawie danych zawartych w wykazie aparatury i sprzętu medycznego, którego wzór stanowi załącznik nr 4 do rozporządzenia, przy czym umieszcza się tu dane jedynie o sprzęcie wymienionym w omawianym załączniku;
  5. działu piątego pod nazwą "personel medyczny zakładu", którego rubryki wypełnia się na podstawie wykazu osób wykonujących w zakładzie zawody medyczne, którego wzór stanowi załącznik nr 5 do rozporządzenia.

Kierownik zakładu lub osoba upoważniona przez podmiot tworzący zakład, oprócz załączników, składa kopie dokumentów stwierdzających spełnianie przez zakład wymogów ustawowych, a w szczególności:

Każdy wpis do rejestru odbywa się na zasadzie decyzji administracyjnej organu rejestrowego. Decyzja ta powinna zawierać dosłowną treść wpisu oraz rubryki księgi rejestrowej, w których wpis ma być dokonany. Dane raz wpisane do rejestru nie mogą zostać z niego usunięte. Zestaw ostatnich wydruków wszystkich działów księgi tworzy aktualny stan danych rejestrowych zakładu.

Zakład wpisany do rejestru na dotychczasowych zasadach ma czas do 30 kwietnia 2001 r. na złożenie wniosku o wpis zmian w rejestrze w zakresie danych dotychczas nie objętych rejestrem.

Zgodnie z ustawą, zakład opieki zdrowotnej obowiązany jest zgłaszać organowi prowadzącemu rejestr zmiany stanu faktycznego i prawnego odnoszące się do zakładu, powstałe po wpisie do rejestru i dotyczące danych zawartych w rejestrze, w terminie 14 dni od dokonania zmiany, jednak odnośnie do danych zawartych w załączniku nr 5 – personel medyczny zakładu – rozporządzenie reguluje obowiązek zgłaszania zmian w sposób odmienny; w tej sprawie zakład zgłasza informacje o stanie zatrudnienia personelu medycznego na dzień 30 czerwca i 31 grudnia każdego roku – pod warunkiem zaistnienia zmian w stosunku do stanu dotychczasowego.

Następną ważną zmianą w procesie rejestracji zakładów jest zastosowanie kodów identyfikacyjnych. Kwestię kodyfikacji szczegółowo reguluje rozporządzenie Ministra Zdrowia z 27 marca 2000 r. w sprawie systemu resortowych kodów identyfikacyjnych dla zakładów opieki zdrowotnej oraz szczegółowych zasad ich nadawania (Dz.U. z 2000 r. nr 30, poz. 379).

Rozporządzenie określa system resortowych kodów identyfikacyjnych dla zakładów opieki zdrowotnej oraz szczegółowe zasady ich nadawania. Kody resortowe nadawane są na podstawie informacji przekazanej przez podmiot, który utworzył zakład. System składa się z ośmiu części:

  1. część I stanowi, składający się z 14 znaków, niepowtarzalny numer identyfikacyjny REGON, nadany przez właściwy urząd statystyczny;
  2. część II stanowi 7-znakowy identyfikator z rejestru TERYT dla jednostki podziału terytorialnego, w której położony jest zakład;
  3. część III stanowi 2-znakowy kod resortowy podmiotu, który utworzył zakład;
  4. część IV stanowi 1-znakowy kod resortowy ogólnej struktury organizacyjnej zakładu;
  5. część V stanowi 2-znakowy niepowtarzalny kod resortowy, identyfikujący jednostkę organizacyjną w ogólnej strukturze organizacyjnej zakładu. Kod zawiera się w przedziale od 01 do 99 i pozostaje niezmienny, niezależnie od zmian organizacyjnych w zakładzie;
  6. część VI stanowi 1-znakowy kod resortowy, określający charakter jednostki organizacyjnej;
  7. część VII stanowi 3-znakowy kod resortowy, identyfikujący komórkę organizacyjną wykonującą świadczenia zdrowotne w ramach zakładu; kod ten zawiera się w przedziale od 001 do 699 i pozostaje niezmienny, niezależnie od zmian organizacyjnych w zakładzie;
  8. część VIII systemu stanowi 4-znakowy kod resortowy, charakteryzujący specjalność komórki organizacyjnej, zgodnie z listą kodów resortowych zawartą w załączniku do rozporządzenia. Kod komórki organizacyjnej określony w części VIII systemu powinien odzwierciedlać rodzaj prowadzonej działalności, uwzględniając w szczególności:

    • choroby i problemy zdrowotne pacjentów,
    • specjalność medyczną kierownika komórki organizacyjnej,
    • rodzaj wyposażenia w sprzęt i aparaturę medyczną.


Do celów identyfikacyjnych zakładu wykorzystuje się część I systemu. Do celów identyfikacyjnych jednostki organizacyjnej wykorzystuje się, oddzielone od siebie myślnikiem, 9 pierwszych cyfr części I systemu i część V. Natomiast do celów identyfikacyjnych komórki organizacyjnej wykorzystuje się, oddzielone od siebie myślnikiem, 9 pierwszych cyfr części I systemu i część VII.

Załącznik do rozporządzenia zawiera kody resortowe specjalności komórek organizacyjnych w poniżej przedstawionym układzie:

  1. Podstawowa opieka zdrowotna
  2. Poradnie specjalistyczne

    • Komórki organizacyjne związane ze specjalizacją: choroby wewnętrzne
    • Komórki organizacyjne innych specjalizacji zachowawczych
    • Komórki organizacyjne związane z opieką nad matką i dzieckiem
    • Komórki organizacyjne specjalności zabiegowych
    • Komórki organizacyjne związane z chorobami psychicznymi i uzależnieniami
    • Komórki organizacyjne stomatologiczne

  3. Ośrodki, zespoły opieki pozaszpitalnej
  4. Opieka doraźna
  5. Oddziały szpitalne

    • Komórki organizacyjne związane ze specjalizacją: choroby wewnętrzne
    • Komórki organizacyjne innych specjalizacji zachowawczych
    • Komórki organizacyjne związane z opieką nad matką i dzieckiem
    • Komórki organizacyjne specjalności zabiegowych
    • Komórki organizacyjne związane z chorobami i uzależnieniami
    • Komórki organizacyjne stomatologiczne
    • Inne komórki organizacyjne w opiece szpitalnej

  6. Zakłady opiekuńczo-lecznicze i pielęgnacyjno-opiekuńcze
  7. Jednostki leczenia sanatoryjnego i uzdrowiskowego
  8. Pracownie diagnostyczne
  9. Pracownie protetyczne i środków pomocniczych
  10. Inne komórki działalności medycznej w zakładach opieki zdrowotnej.


Pomimo, zdawałoby się, klarownych zapisów prawnych nieustannie pojawiają się liczne zapytania i wątpliwości interpretacyjne. Dotyczą one głównie administracyjnej procedury wpisu do rejestru oraz zasad kodyfikacji jednostek i komórek zakładu.

Nieustający rozwój i wzrost znaczenia systemów informacyjnych obejmują również sektor opieki zdrowotnej. Rejestr zakładów opieki zdrowotnej ma szansę, początkowo samodzielnie, a w przyszłości łącznie z innymi rejestrami (rejestr kolumn transportu sanitarnego, rejestry zawodów medycznych, rejestr indywidualnych i grupowych praktyk lekarskich, rejestr aptek, krajowy rejestr sądowy itp.) stać się uniwersalnym źródłem wiedzy o zasobach sektora oraz punktem wyjścia do analiz i prognoz. Warunkiem spełnienia tych oczekiwań jest jednak właściwe i jednolite stosowanie zapisów rozporządzeń.

W związku z powyższym – celowe wydaje się informowanie osób odpowiedzialnych za proces rejestrowania zakładów opieki zdrowotnej – zarówno w organach prowadzących rejestry, jak i w zakładach opieki zdrowotnej – o zakresie stosowania zapisów ustawy o zozach i rozporządzeń o rejestrze i o systemie kodów resortowych. Centrum Systemów Informacyjnych Ochrony Zdrowia służy wiedzą swoich pracowników i jest w stanie służyć radą zakładom opieki zdrowotnej oraz organom rejestrowym.




Najpopularniejsze artykuły

Ciemna strona eteru

Zabrania się sprzedaży eteru etylowego i jego mieszanin – stwierdzał artykuł 3 uchwalonej przez sejm ustawy z dnia 22 czerwca 1923 r. w przedmiocie substancji i przetworów odurzających. Nie bez kozery, gdyż, jak podawały statystyki, aż 80 proc. uczniów szkół narkotyzowało się eterem. Nauczyciele bili na alarm – używanie przez dzieci i młodzież eteru prowadzi do ich otępienia. Lekarze wołali – eteromania to zguba dla organizmu, prowadzi do degradacji umysłowej, zaburzeń neurologicznych, uszkodzenia wątroby. Księża z ambon przestrzegali – eteryzowanie się nie tylko niszczy ciało, ale i duszę, prowadząc do uzależnienia.

Astronomiczne rachunki za leczenie w USA

Co roku w USA ponad pół miliona rodzin ogłasza bankructwo z powodu horrendalnie wysokich rachunków za leczenie. Bo np. samo dostarczenie chorego do szpitala może kosztować nawet pół miliona dolarów! Prezentujemy absurdalnie wysokie rachunki, jakie dostają Amerykanie. I to mimo ustawy, która rok temu miała zlikwidować zjawisko szokująco wysokich faktur.

Leki, patenty i przymusowe licencje

W nowych przepisach przygotowanych przez Komisję Europejską zaproponowano wydłużenie monopolu lekom, które odpowiedzą na najpilniejsze potrzeby zdrowotne. Ma to zachęcić firmy farmaceutyczne do ich produkcji. Jednocześnie Komisja proponuje wprowadzenie przymusowego udzielenia licencji innej firmie na produkcję chronionego leku, jeśli posiadacz patentu nie będzie w stanie dostarczyć go w odpowiedniej ilości w sytuacjach kryzysowych.

Rzeczpospolita bezzębna

Polski trzylatek statystycznie ma aż trzy zepsute zęby. Sześciolatki mają próchnicę częściej niż ich rówieśnicy w Ugandzie i Wietnamie. Na fotelu dentystycznym ani razu w swoim życiu nie usiadł co dziesiąty siedmiolatek. Statystyki dotyczące starszych napawają grozą: 92 proc. nastolatków i 99 proc. dorosłych ma próchnicę. Przeciętny Polak idzie do dentysty wtedy, gdy nie jest w stanie wytrzymać bólu i jest mu już wszystko jedno, gdzie trafi.

EBN, czyli pielęgniarstwo oparte na faktach

Rozmowa z dr n. o zdrowiu Dorotą Kilańską, kierowniczką Zakładu Pielęgniarstwa Społecznego i Zarządzania w Pielęgniarstwie w UM w Łodzi, dyrektorką Europejskiej Fundacji Badań Naukowych w Pielęgniarstwie (ENRF), ekspertką Komisji Europejskiej, Ministerstwa Zdrowia i WHO.

Osteotomia okołopanewkowa sposobem Ganza zamiast endoprotezy

Dysplazja biodra to najczęstsza wada wrodzona narządu ruchu. W Polsce na sto urodzonych dzieci ma ją czworo. W Uniwersyteckim Szpitalu Dziecięcym pod kierownictwem dr. Jarosława Felusia przeprowadzane są operacje, które likwidują ból i kupują pacjentom z tą wadą czas, odsuwając konieczność wymiany stawu biodrowego na endoprotezę.

Byle jakość

Senat pod koniec marca podjął uchwałę o odrzuceniu ustawy o jakości w opiece zdrowotnej i bezpieczeństwie pacjenta w całości, uznając ją za niekonstytucyjną, niedopracowaną i zawierającą szereg niekorzystnych dla systemu, pracowników i pacjentów rozwiązań. Sejm wetem senatu zajmie się zaraz po świętach wielkanocnych.

ZUS zwraca koszty podróży

Osoby wezwane przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych do osobistego stawiennictwa na badanie przez lekarza orzecznika, komisję lekarską, konsultanta ZUS często mają do przebycia wiele kilometrów. Przysługuje im jednak prawo do zwrotu kosztów przejazdu. ZUS zwraca osobie wezwanej na badanie do lekarza orzecznika oraz na komisję lekarską koszty przejazdu z miejsca zamieszkania do miejsca wskazanego w wezwaniu i z powrotem. Podstawę prawną stanowi tu Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 31 grudnia 2004 r. (...)

Artrogrypoza: kompleksowe podejście

Artrogrypoza to trudna choroba wieku dziecięcego. Jest nieuleczalna, jednak dzięki odpowiedniemu traktowaniu chorego dziecku można pomóc, przywracając mu mniej lub bardziej ograniczoną samodzielność. Wymaga wielospecjalistycznego podejścia – równie ważne jest leczenie operacyjne, rehabilitacja, jak i zaopatrzenie ortopedyczne.

Zmiany skórne po kontakcie z roślinami

W Europie Północnej najczęstszą przyczyną występowania zmian skórnych spowodowanych kontaktem z roślinami jest Primula obconica. Do innych roślin wywołujących odczyny skórne, a występujących na całym świecie, należy rodzina sumaka jadowitego (gatunek Rhus) oraz przedstawiciele rodziny Compositae, w tym głównie chryzantemy, narcyzy i tulipany (...)

Różne oblicza zakrzepicy

Choroba zakrzepowo-zatorowa, potocznie nazywana zakrzepicą to bardzo demokratyczne schorzenie. Nie omija nikogo. Z jej powodu cierpią politycy, sportowcy, aktorzy, prawnicy. Przyjmuje się, że zakrzepica jest trzecią najbardziej rozpowszechnioną chorobą układu krążenia.

Leczenie przeciwkrzepliwe u chorych onkologicznych

Ustalenie schematu leczenia przeciwkrzepliwego jest bardzo często zagadnieniem trudnym. Wytyczne dotyczące prewencji powikłań zakrzepowo-zatorowych w przypadku migotania przedsionków czy zasady leczenia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej wydają się jasne, w praktyce jednak, decydując o rozpoczęciu stosowania leków przeciwkrzepliwych, musimy brać pod uwagę szereg dodatkowych czynników. Ostatecznie zawsze chodzi o wyważenie potencjalnych zysków ze skutecznej prewencji/leczenia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej oraz ryzyka powikłań krwotocznych.

Sieć zniosła geriatrię na mieliznę

Działająca od października 2017 r. sieć szpitali nie sprzyja rozwojowi
geriatrii w Polsce. Oddziały geriatryczne w większości przypadków
istnieją tylko dzięki determinacji ordynatorów i zrozumieniu dyrektorów
szpitali. O nowych chyba można tylko pomarzyć – alarmują eksperci.

Kobiety w chirurgii. Równe szanse na rozwój zawodowy?

Kiedy w 1877 roku Anna Tomaszewicz, absolwentka wydziału medycyny Uniwersytetu w Zurychu wróciła do ojczyzny z dyplomem lekarza w ręku, nie spodziewała się wrogiego przyjęcia przez środowisko medyczne. Ale stało się inaczej. Uznany za wybitnego chirurga i honorowany do dzisiaj, prof. Ludwik Rydygier miał powiedzieć: „Precz z Polski z dziwolągiem kobiety-lekarza!”. W podobny ton uderzyła Gabriela Zapolska, uważana za jedną z pierwszych polskich feministek, która bez ogródek powiedziała: „Nie chcę kobiet lekarzy, prawników, weterynarzy! Nie kraj trupów! Nie zatracaj swej godności niewieściej!".

Ubezpieczenia zdrowotne w USA

W odróżnieniu od wielu krajów, Stany Zjednoczone nie zapewniły swoim obywatelom jednolitego systemu ubezpieczeń zdrowotnych. Bezpieczeństwo zdrowotne mieszkańca USA zależy od posiadanego przez niego ubezpieczenia. Poziom medycyny w USA jest bardzo wysoki – szpitale są doskonale wyposażone, amerykańscy lekarze dokonują licznych odkryć, naukowcy zdobywają nagrody Nobla. Jakość ta jednak kosztuje, i to bardzo dużo. Wizyta u lekarza pociąga za sobą wydatek od 40 do 200 $, jeden dzień pobytu w szpitalu – 400 do 1500 $. Poważna choroba może więc zrujnować Amerykanina finansowo, a jedna skomplikowana operacja pochłonąć jego życiowe oszczędności. Dlatego posiadanie ubezpieczenia zdrowotnego jest tak bardzo ważne. (...)

Pneumokoki: 13 > 10

– Stanowisko działającego przy Ministrze Zdrowia Zespołu ds. Szczepień Ochronnych jest jednoznaczne. Należy refundować 13-walentną szczepionkę przeciwko pneumokokom, bo zabezpiecza przed serotypami bardzo groźnymi dla dzieci oraz całego społeczeństwa, przed którymi nie chroni szczepionka 10-walentna – mówi prof. Ewa Helwich. Tymczasem zlecona przez resort zdrowia opinia AOTMiT – ku zdziwieniu specjalistów – sugeruje równorzędność obu szczepionek.




bot